 |
 |
 |
 |
 |
 |
| ||||||
|
||||||
|
| Van Perron Nul naar Instituut voor Hedendaagse Straatkunst: Via Kunst |
||||||||||
|
 |
 |
 |
|
 |
|||||
|
Vanaf 1988 tot aan de sluiting in 1994 werkt Van Mildert parttime als groepswerker op Perron Nul, de opvang voor dak- en thuislozen aan het Centraal Station van Rotterdam. In 1995 opent hij met steun van Ds. Hans Visser het project ViaKunst, Instituut Voor Hedendaagse Straatkunst. Een atelier en galerie voor creatieve dak- en thuislozen. ‘Hij is blij dat er nu eens niet gepraat wordt over dealen, sjotten, stelen of helen, over taxichauffeurs en marechaussees, maar over “dat wat de taal overstijgt” het tekenen. Hijzelf zit hier in de keet af en toe aan tafel om met potloden en kleurstiften het goede voorbeeld te geven. Een rooster met tekenlesuren werkt hier niet. In de avonduren volgt Jack de kunstacademie. De tekeningen van zijn passanten zijn hem veel waard. Zomaar afdrukken in de krant? Kom nou, dat moet Jack toch eerst aan de makers vragen.’ |
|
‘Er komt een krijsende bezoeker binnen. Zijn betoog draait wel twintig, dertig keer om “motherfucking”. De mannen tekenen ongestoord door. Iemand anders begint ritmisch met een zakmes in het rond te zwaaien en krast ermee op de keetwand. Traag schuif ik naar Jack toe. Hij houdt de dans van de messenslijper scherp in de gaten. Hij heeft zich de kunst eigen gemaakt zo te kijken dat het lijkt of hij nauwelijks iets ziet. En als hij toch iets moet zien, herinnert hij de bezoekers als ouwe-jongens-onder-mekaar aan oude afspraken. Geen messen, geen drank, geen dealers, geen spuiters binnen.’ ‘Artistiek aangelegde verslaafden en daklozen konden voor 1996 alleen op Perron Nul terecht. Kunstenaar en groepswerker Jack van Mildert begeleidde hen. Toen Perron Nul in 1995 moest sluiten, leek dat het einde van de overbrugging tussen maatschappij en kunstenaars. Maar met hulp van dominee Hans Visser zette Van Mildert het project ViaKunst op.’ |
|
||||||